Πηγή: Wikipedia

Δεν είμαι τακτικός αναγνώστης της Σώτης Τριανταφύλλου ούτε στο διαδίκτυο αλλά ούτε και έχω διαβάσει κάποιο βιβλίο της. Που και που όμως φίλοι στο Facebook και στο twitter θα αναφέρουν στην αρθρογραφία της με λιγότερο από κολακευτικούς χαρακτηρισμούς και μπαίνω στο λούκι να δω για ποιό λόγο γίνεται ντόρος. Στα κείμενα της που έχω διαβάσει μέχρι τώρα έχω βρει ότι οι απόψεις της συχνά με βρίσκουν να διαφωνώ και είμαι σίγουρος ότι άλλοι θα έχουν ήδη γράψει καλύτερα απ’ότι εγώ αρκετές από τις ίδιες διαφωνίες, άρα δεν θα τις αναπτύξω εδώ.

Αυτό όμως που μου προξένησε το ενδιαφέρον είναι μια συγκεκριμένη πτυχή της επαγγελματικής της σταδιοδρομίας που επανέλαβε σε πρόσφατο άρθρο στην Athens Voice (έμφαση δική μου): 

Επειδή έχω εργαστεί για περισσότερα από είκοσι χρόνια σε μη προνομιακά εκπαιδευτικά ιδρύματα –ΙΕΚ, τεχνικές και καλλιτεχνικές σχολές, αμερικανικά λύκεια της εσώτερης πόλης, περιφερειακά πανεπιστήμια– έχω υπάρξει αυτόπτης μάρτυρας της σύγχρονης παιδείας που εμπνέεται από συναισθηματισμό και όχι από λογική.

Σε περσινή συνέντευξη στο maga.gr (η πρώτη παράγραφος είναι η ερώτηση του δημοσιογράφου-έμφαση δική μου):

Έχετε αναλάβει, κατά μια έννοια, το ρόλο του πνευματικού καθοδηγητή, μιας και έχετε διδάξει σε σχολείο του Μπρονξ. Τι κρατάτε από αυτό το ρόλο; Μπορεί εν τέλει η γνώση να αποσπάσει, αν όχι να φωτίσει, το δρόμο αυτών των παιδιών που μεγαλώνουν σε σκηνικό εγκληματικότητας;

(Γέλια). Πνευματικός καθοδηγητής! Έχω διδάξει σε σχολεία, φροντιστήρια, ανώτερες σχολές, ΙΕΚ για πάνω από είκοσι χρόνια, μόνο πνευματικός καθοδηγητής δεν ήμουν η καημένη! Για πολλά χρόνια είχα περίπου την ίδια ηλικία με τα παιδιά τα οποία χρειάζονταν επιβολή πειθαρχίας και εκμάθηση βασικών κανόνων συμπεριφοράς, πέρα από το ίδιο το περιεχόμενο των μαθημάτων.

Κατά καιρούς υπήρξα παιδονόμος. Kρατούσα ρόπαλο του μέιζμπολ και απειλούσα ότι θα το φέρω στα κεφάλια. Δεν νομίζω ότι είχα ποτέ το περιθώριο να παίξω ρόλο πνευματικού καθοδηγητή. Υπήρξα και είμαι πολύ κοντά στους νέους ανθρώπους, ιδιαίτερα σε όσους μεγαλώνουν, όπως λέτε, σε σκηνικό εγκληματικότητας. Η αμάθεια είναι ο σίγουρος δρόμος για την εγκληματικότητα.

Δεν ήμουν ποτέ επιεικής, επαναλάμβανα ότι η δυνατότητα της ελεύθερης βούλησης δημιουργεί ενόχους, όχι θύματα. Κι ότι το να παριστάνει κανείς το θύμα είναι εύκολο και φτηνό. Με λίγα λόγια, όποιος ζει σε περιβάλλον χαμηλών απαιτήσεων και σκοταδισμού είναι στο χέρι του να βγει απ’ αυτό το περιβάλλον. Get up and boogie. Και χωρίς κλάψες.

Τέλος, σε μια συνέντευξη απο το 2012 που είναι στο Youtube λέει η ίδια (το απόσπασμα ξεκινάει στο 3:40′-έμφαση δική μου στο σημείο που έχω κάνει transcribe παρακάτω):

Διδάσκω Αμερικανική Ιστορία σε ένα λύκειο στο Μπρούκλιν ως emergency teacher. Είναι ένας θεσμός του Ομπάμα που έχει ως στόχο τη διευκόλυνση του δύσκολου έργου των καθηγητών στα προβληματικά λύκεια. Ένα είδος δηλαδή ενίσχυσης της διδασκαλίας ώστε να μειωθούν τα ποσοστά των παιδιών που δεν παίρνουν απολυτήριο.

Διαβάζοντας και ακούγοντας όλα τα παραπάνω, νομίζω ότι στο μυαλό του μέσου αναγνώστη δημιουργείται εύλογα η εντύπωση ότι η κα. Τριανταφύλλου ήταν ή είναι καθηγήτρια σε σχολείο της Νέας Υόρκης (στο προάστειο του Μπρούκλιν ή του Μπρόνξ ανάλογα με τη συνέντευξη). Είτε λόγω όσων λέει η ίδια είτε λόγω του ότι δεν δείχνει να διαφωνεί σε σχετική ερώτηση.

Γιατί είναι σημαντικό αυτό θα μου πείτε; Γιατί σαφώς αυξάνει το κύρος της σαν αρθρογράφος σε θέματα εκπαίδευσης (όπως στο παραπάνω άρθρο στην Athens Voice) αν προβάλλει την προσωπική της εμπειρία ως “αυτόπτης μάρτυρας της σύγχρονης παιδείας” σε ένα τόσο δύσκολο περιβάλλον όσο αυτό των Αμερικάνικων inner cities. Αν καταφέρει να πείσει δηλαδή τους αναγνώστες ότι είναι μια Ελληνίδα Louanne Johnson (ο χαρακτήρας της Michelle Pfeiffer) από την ταινία Dangerous Minds σε σχολεία των φτωχογειτωνιών της Νέας Υορκης με τα χίλια προβλήματα τότε της δίνει κάποια παραπάνω “διαπιστευτήρια” στο μυαλό αρκετών αναγνωστών.

Το μόνο πρόβλημα με αυτή την αφήγηση είναι ότι η κα. Τριανταφύλλου δεν εργαζόταν σαν καθηγήτρια σε σχολείo της Νέας Υόρκης.

Αυτό δεν το γνωρίζω μόνο επειδή η βάση δεδομένων με τη μισθοδοσία των σχολείων της Νέας Υόρκης από 2008 και μετά είναι διαθέσιμη στο διαδίκτυο και δεν βρήκα πουθενά το όνομα της. Ούτε επειδή η διαδικασία για certification των καθηγητών στη Νέα Υορκη είναι αρκετά χρονοβόρα και μάλλον αδύνατη για κάποιον που δεν είναι μόνιμος κάτοικος. Αλλά επειδή μου το είπε η ίδια σε ένα email όταν της είχα κάνει σχετική ερώτηση πριν μερικούς μήνες όταν είδα το παραπάνω video. Συγκεκριμένα, μου είπε ότι δούλευε ως tutor (καμμιά φορά μέσω διαδικτύου και για τις εξετάσεις SAT) και ότι πληρωνόταν από ιδιωτικούς φορείς. Η λέξη που χρησιμοποίησε για τις δραστηριότητες αυτές ήταν “πάρεργο” επειδή περνούσε αρκετό καιρό στη Νέα Υόρκη. Θεώρησα τότε ότι μπορεί απλώς να είπε κάτι εκ παραδρομής και δεν έδωσα συνέχεια στο θέμα. Βλέποντας όμως το πρόσφατο άρθρο και την άλλη συνέντευξη, δεν είμαι πια τόσο σίγουρος.